"Na tle publikowanych i znanych mi niepublikowanych rozpraw polonistycznego literaturoznawstwa ostatnich lat tekst Małgorzaty Krakowiak uwydatnia się klarownością i wiernością szczytowym osiągnięciom eseistyki polskiej światowego formatu (J.
Czapski). Zgodnie z najlepszymi, tradycyjnymi wzorcami stylu naukowego napisana została bezpretensjonalną, niejako ponadczasową, dokładną polszczyzną literacką. Praca jest kotwicą, która utrzymuje dyskurs humanistyczny A.D.
2017 przy najcenniejszym dwudziestowiecznym humanizmie - tym reprezentowanym poprzez tak światłe postaci, jak Józef Czapski i Jerzy Stempowski, a zarazem, implicite, poprzez "Kulturę" Jerzego Giedroycia.
Jest to ostoja hierarchii we współczesnej kulturze (…). Z recenzji prof. Dr hab. Doroty Heck Godne podkreślenia i przytoczenia w tym miejscu są słowa Małgorzaty Krakowiak, zwieńczające rozdział końcowy.
mieści się w nich bowiem i ogniskuje cała właściwie idea przygotowanej książki oraz - jak można się domyślać - istota dociekań naukowych in extenso, podejmowanych nie bez ryzyka poprzez tę badaczkę i odznaczających się wyraźnym komponentem hermeneutycznym: "Musimy na powrót nauczyć się dążyć do zrozumienia.
Należy zaryzykować i opowiedzieć się za systemem wartości, za który ja będę ponosić odpowiedzialność, który dla mnie będzie najważniejszy. Kiedy będę wiedzieć, co jest ważne, co jest korzystne - będę móc rozmawiać.
Wtedy otworzy się przestrzeń dla nowych idei, których sens dostrzegę. (…) Etycznym obowiązkiem człowieka jest dążenie do uchwycenia sensu życia, działania, tworzenia - istnienia". Tego instynktu odpowiedzialności, którym dysponuje Autorka, można życzyć innym badaczom literatury i kultury, jak także wszystkim reprezentantom wszelakich nauk i to nie tylko nauk o człowieku.
Jak bowiem pisał Bruno Schulz (cichy patron książki Małgorzaty Krakowiak?), "istotą rzeczywistości jest sens", który tę rzeczywistość może ożywiać i zabezpieczać przed rozpadem. Z recenzji dr. Hab.
Bartosza Małczyńskiego"