MANICHEIZM - Omawianą religię w najogólniejszym zarysie można scharakteryzować jako starożytną perską naukę o odwiecznej walce pomiędzy siłami Światłości i Ciemności, pomiędzy kosmicznymi początkami dobra i zła. Lecz nie do końca, bowiem manicheizm to jednak nie tylko dualistyczna,na dodatek i synkretyczna religia. Wykształciła się ona w III wieku n.e. Na Bliskim i Środkowym Wschodzie, na obszarze imperium sasanidzkiego2, a solidnie na terenie Mezopotamii i Iranu.
Manicheizm, w odróżnieniu od większości współczesnych mu kultów był jedną z niewielu religii, kompletnie produkowanych przez jednego człowieka – i to religią produkowaną świadomie, do czego wykorzystał on mnóstwo współczesnych mu wierzeń. Jednak oczywiście nie wolno zapominać,impulsem do jej stworzenia było objawienie jakiego doznał Mani. Bez owego objawienia zapewne nigdy żeby do tego nie doszło. Manicheizm stał się rzeczywistą, w pełni rozwiniętą religią, która miała wyjątkowo wielu wyznawców i wielbicieli, choćby wśród wybitnych osobistości, a która istniała przynajmniej przez tysiąc lat.
Mimo nad wyraz licznych zewnętrznych podobieństw do chrześcijaństwa manicheizm jest jednak „czystą” religią gnostycką ofiarująca człowiekowi zbawienie głównie przez gnozę, wiedzę i wiarę, a nie tylko uczynki. Bo właśnie wszystkie gnostyckie prądy religijne „dążyły do wybawienia człowieka ze zniewalających więzów materialnej egzystencji dzięki gnosis, czyli poznaniu i wiedzy. Wiedza ta była zróżnicowana, w głównej mierze zajmowała się intymnym związkiem ludzkiego „ja” z transcendentnym źródłem wszystkiego bytu i była przekazywana przez jakiegoś objawiciela.”
szczególnie specyficzne dla nowej religii było to, iż jej twórca, Mani, nie uważał się za jedynego proroka. Twierdził, że przed nim działali już inni – Zaratusztra, Budda, Jezus. On zaś był jednocześnie ich spadkobiercą, jak i kontynuatorem.
gratisowy fragment:
Posłuchaj
